VengeFUL FAREWELL!!!

You told me a million times that i have changed!
I am unreachable!
I am more than distant!
That there is this mile-long space that separates us!

You made me felt it was my entire fault! My doing!
That i should be the one to progress and fix things.
I did, a million times. I ADMIT ALL THE BLUNDERS!
I TURNED OFF MY PRIDE!I gave you TIME!
But what is this?

For every step forward i make you do five backwards.
For every reach i do, you give me walls.
We never met halfway.
You DEMANDED too much! So much i can’t bear them anymore.
That my only option is to say FAREWELL to YOU!

I AM FED UP!

WHY?

BECAUSE:

YOU IRRITATE ME!
YOUR PRESENCE SUFFOCATES ME!
YOUR CHILDISH ACTS are so INAPPROPRIATE it STINKS!
YOU’RE TOO OLD FASHIONED!
YOU’RE SO PREDICTABLE, its LAME!
YOU BORE ME!
YOU SUCK!
YOUR BATTLES are POINTLESS, its STUPID!
YOU... YOU... YOU... GRRRRR!!!!!

I’ll REST MY CASE!

NOW:

I just want to WISH YOU WELL!
Hope you enjoy YOURSELF and YOUR INCONSISTENT PARANOIA!
I cant seem to remember why i LIKED YOU, oh, maybe because there’s no OPTioN!
But hey you’re TREASURED! I just dont know where and when!!!!

P.S.

If ever we meet, just give me the COLD SHOULDER, because that’s what will you GET FROM ME!

Remember this; YOU’RE NOT THE ONLY IMMATURE PERSON IN THIS WORLD, BECAUSE I AM TOO.

The next time we meet, IT CAN BE CLASH!

Daily Anthem... (Chapter 7) plus plus plus

CHAPTER 7:

I may seem TOO STRONG but actually I’m TOO WEAK ... when it comes to YOU.

I may seem HAPPY but actually, I’m SO MISERABLE... whenever were in a CLASH.

I may seem MOVING ON but actually, I’m STUCK... every time i say GOODBYE.

And the worst part is, before it gets any better were heading in a CLIFF... ready to FALL and FIGHT again.

If only i can TURN ALL THAT I HAVE OFF... i would gladly do it..

But i CANNOT...

-PRIDE-

Daily Anthem... (Chapter 6)

Chapter 6:

Isipin mo ikaw ay ako, at ako ay ikaw. O kaya naman ay ikaw ay siya at siya ay ikaw... pustahan tayo, sa ugali mong yan, umpisa pa lang, suko ka na. Umpisa pa lang lumayo ka na. Umpisa pa lang kung laban ito, talo ka na. Umpisa pa lang, bwisit ka na sa tropa mong isip bata.

Minsan nakakatuwa, pero minsan dumadating ka sa punto na maasar ka na. Lahat may sukdulan, lahat nasasagad. Lahat may katapusan. Parte yan ng buhay. Parte yan ng mundong ating ginagalawan.

Eto pa, hindi sa lahat ng panahon, ikaw lang ang pwede mag isip bata. Pwede rin sila, pwede rin ako, pwede rin sya. Kung ikaw nga pwede kami pa kaya...

Ang sarap lang ng pakiramdam na ikaw lagi ang iniintindi ng mga tao sa paligid mo, ang MALAKING TANONG, PAANO pag nagsawa na SILA? AALIS ka at hahanap ng BAGONG AASIKASO sayo? Aba, SINUSWERTE ka! Bukas makalawa mauubos sila, paano ka?


-ISIP BATA-

Daily Anthem... (Chapter 5)

Chapter 5:

When will you realize the importance of the people surrounding you? When they are all gone? And all you can do is sob and cry?

When will you realize that making life simple will never be possible and if it can be, it will never be that easy and simple as you expect it? You can make walls. You can daydream and make your very own world, BUT, reality will slap you HARD, so HARD it will leave you WORTHLESS...

The day will come you’ll regret every feat you thought you had by ignoring them – by choosing to be simple.

Always remember, you will never have a SIMPLE LIFE! Because dealing with you are never a SIMPLE thing. YOU ARE A PAIN in the ASS. You are a HASSLE! Believe it or not...

-Hassle-

Daily Anthem... (Chapter 1 - 4)

CHAPTER 1

We tend to be forgiving and we set aside our feelings for other people not necessarily because we know how important it is to understand them to keep the relationship but more importantly to satisfy the desire of you to have them around...

But what if you reached the end of the line? What if all that you’ve got is PAIN and HEARTACHES? What if you can longer pursue because you LOST yourself along the course? And, continuing the RELATIONSHIP means losing your balance – you, slowly decaying and on the edge of DYING?

All of a sudden you feel not LOVE but HATRED... All of a sudden you grew TIRED and all you wanted is to FORGET them... you grew SICK and all you wanted is a FRESH START. You suddenly wanted to DISSAPPEAR and never come back and if ever you wanted to, YOU wanted them OUT OF YOUR WORLD...

BUT, you’ll SUDDENLY PAUSE................................................................... you’ll think twice - because you know its SUICIDE.

Where’s the fun in ending your SUFFERING abruptly?

-LOVE-


CHAPTER 2:

Sasabihin mong nakaMOVE ON ka na, pero ang TOTOO hindi pa! Bawat impormasyong nalalaman mo parang SIBAT na tumatama sa PUSO, habang tumatagal, lumalalim ang SUGAT. Habang tumatagal, MAS SUMASAKIT.

BAKIT? Kasi MARTIR kang patuloy na sinasalag ang bawat TIRA... MARTIR ka na hindi UMAARAY... SADISTA AT MASOKISTA KA sa sarili mo na ayaw mo pang AMININ na HINDI MO PA KAYA. NA HINDI KA PA NAGPAPATULOY. NA HINDI KA PA OKAY. NA HINDI PA SAPAT ANG LAKAS MO PARA SABIHING AYAW MO NA TALAGA. TANGINA SILA!!!

Sakaling UMUUSAD ka na, may mga pangyayari na magpapatigil sayo. IKUKULONG ka na naman sa BANGUNGOT na PILIT mong NILALAYUAN. BABALIKAN MONG MULI ang BAWAT SAKIT. BABALIKAN MONG MULI ANG IYONG KATANGAHAN.

Bakit ka nga ba LALAYO kung ito naman ang NAGPAPASAYA sayo?

-PAGIBIG-


CHAPTER 3

You APPRECIATE the PEOPLE surrounding you. You TRUST them, and in your own simple ways, you show how important they are to you. In your own ways, you show them how you love them.

But there is the concept of SIDES. FRIENDSHIP will not be possible with only one person on it, thus, every effort you do should be RECIPROCATED. ITS NOT A RULE NOR A DEMAND! BUT IT IS THE ENERGY for the FRIENDSHIP to SURVIVE. IT IS A REQUIREMENT. A FUNDAMENTAL INGREDIENT. Hence, your RELATIONSHIP will not SURVIVE.

How can you sustain this ENERGY to keep the FRIENDSHIP?

-FRIENDSHIP-


CHAPTER 4

Pero, may mga bagay bagay sa relasyon nyo na hindi maiiwasang sisira dito. NAKAKALIMOT NA SYA, kaya ikaw, NAGHIHIGPIT KA dahil AYAW MO SYANG MAWALA. Ang problema, sa kanya NAKAKASAKAL KA NA PALA.

Sinusubukan mo naman intindihin ang sitwasyon, pero may mga bagay na hindi talaga kayang TANGGAPIN ng NASASAKTANG DAMDAMIN. Kaya, imbes na umaayos ang SITWASYON, lalo pa itong LUMALALA. Kahit anong pilit mong AYUSIN ito, may mga TAONG tila humahadlang na MAAYOS ito... may NAKIKIELAM... may NAGIINARTE... may NAGPAPASAWAY... may DEDMA... may EMOSYONAL... may TANGA at IGNORANTE... may NAGMAMAGANDA... at kung anu-ano pa!

Ang nakakalungkot, lumalaki ang espasyo. Ang nakakalungkot, nasasagad kayo. Ang nakakalungkot, nawawala na kung anu man ang nasimulan nyo. Ang nakakalungkot, bukas makalawa, hindi na kayo magkakilala. Ang nakakalungkot. NAWALA NA KAYO!

Bakit nga ba nagkaganito?

-PAGKAKAIBIGAN-


...to be continued..

KAHON

Masaya nung simula... kahit ngayon naman ay Masaya pa rin.
Yun lang, nawala na ang pagnanais pang magpatuloy. Nawala na ang tiwala na patas at maari pang lumago.
IKINAHON na ko sa PUNTONG ITO.
Paano ka pa susunod? Paano ka pa sasabay sa agos ng ilog?
Paano ka pa makikisalamuha sa MUNDONG akala mo ay sa iyo iikot?


Nabigo at patuloy kang nabibigo...
Ibinaba mo ang iyong SARILI upang sa KANILA ay makasabay.
Ngunit bakit bumubulusok ka sa pagkakabulok?
Saan na napunta ang dati na iyong inaalok?
Saan ka na pupulutin? Wala nang hagdanang aakyatan.


Huli ka! Tama ang hinala ko!
Sige ipagpatuloy mo ang pagidolo mo.
Dahil hindi naman IKAW ang nasa kinalalagyan KO!
Sabagay, pabor para sayo ang sitwasyong ito.
At, MALI ka! Siya ang gumawa ng KAHON ko.
Siya NGA ang sanhi ng pagkabigo ko...


++++

SUSUBUKAN kong muli LUMIPAD.
Sana ay hilom na ang sugat sa aking pakpak.
Sana ay alam ko nang muli ang tatahaking landas.
Nang sa gayon, mabawi ko ang panahong lumipas.
Muli ako papaimbabaw!


****

Ngunit bago ang lahat, HAHANAPIN ko muna ang aking UTAK!
Hindi ko maalala kung saan ko ito INILAGAK...


---------------------

Natagpuan ko na!
Sana hindi pa huli ang lahat...

END op da Layn...

Paano ko ba sisimulan? Pasasalamat? Pangungutya? Paghingi ng paumanhin? O Pamamaalam? Mas mabuti sigurong himay-himayin ko na ang lahat... Para matapos na ang pagdurusa na aking nararamdaman at nang sa gayon, MALAYA ka na sa iyong patutunguhan...

Mas minabuti kong hindi na pasabugin ang bombang hinanda ko. Para saan pa? mas lalo lang bibigat ang sitwasyon, at parang wala na rin akong pinagkaiba sa kanila. Sapat na ang mga ibinubulalas ko sa Fesbuk...

Sapat na ang sakit na ginawa nila...


*******************************

PASASALAMAT:
Gaano ka saglit pa lang ba tayo magkakilala? Lampas limang buwan na nga ba? Pero sa loob nito, parang ang dami na nating napagdaanan. May masaya, pero mas madalas nakakapagod at nakakauma. Gayunpaman nakakataba ng puso dahil kahit may mga bagay kang nalaman, nanatili ka at naging kaibigan. Sinubukan mo akong intindihin at pagpasensyahan. Sinubukan mong makisama at magpanggap na ayos ka kahit ramdam kong hindi naman.

Pinaramdam mo sa akin ang ilang bagay na hindi ko pa naramdaman kahit kailan. Malamang hindi mo ito intensyon, ngunit yun ang aking tinamasa. Ibang antas ng galak at kasiyahan...

********************************

PANGUNGUTYA:
Subalit bakit ganon, para kang asido na tumutunaw ng unti-unti sa aking pagkatao? Para akong basahan na pagkatapos gamitin ay itinapon mo na lamang! Ni hindi man lang nilabhan at itinabi kung saan. Bakit ako ay dagli mong ibinasura? Dahil ba ako’y iyong pinagsawaan? At nakakita na ng bagong paguumayan?

Hindi ko rin maintindihan, kahihiyan ba ang aking dala sa iyong kabuuan? Bakit kailangan iwasan ang mga usapan kung ang mga ito naman ay walang katotohanan? Bakit hindi na lamang balewalain tutal tayo ay magkaibigan naman? Hindi ba sapat itong dahilan para sabihin sa kanilang wala naman sa ating namamagitan?

Lalo’t higit, nagpadugo sa aking katauhan, bakit kailangan bigyang kahulugan ang mga bagay na aking ginagawa? Hindi ibig sabihin na dahil akoy may pagtangi sa iyo ay maaaring ika’y pagsamantalahan. Saan nanggagaling ang ideya na isang kabuktutan lang naman? Kung gayon, mababa pala ang tingin mo sa akin, kaibigan.

********************************

PAUMANHIN:
Naiintindihan ko na ika’y musmos pa rin. Kahit hindi na ito akma sa iyong kinalalagyan. Paumanhin kung may mga nagawa akong hindi kaaya-aya sa iyong kaalaman. Humihingi ako ng paumanhin sa pagsikil sayong kalayaan. Humihingi ako ng paumnahin sa pagdungis sa iyong reputasyon kung nagkagayon man.

At kung atraso para sayo ang pagtangi ko, paumanhin muli sayo...

Lalo’t higit, humihingi ako ng paumahin sa pagwasak ko sa iyong kasimplehan...


*********************************

PAMAMALAM:
Kung puro pasakit lang naman ang ating dulot sa isa’t-isa, bakit hindi na lang tayo magpaalam na? Hindi ba?

Kaya sa pagkakataong ito, KAIBIGAN, PAALAM na sayo.

Hindi ko na maaaring iharap ang taong nakilala mo, dahil naghihingalo na ito...

Pero kung nais mo, ipapakilala ko ang taong nakikilala ng karamihang tao... yung kayang magbigay ng ordinaryong pakikisama sayo... yung wala nang hinihintay na kung anuman sayo. Yun ay kung ayos lang sayo... at sa muli nating pangangamusta, ordinaryo na rin lang ang ating pakikitungo...

Kaya muli napakasakit man KAIBIGAN, PAALAM....